Geschreven door Dr. Jo Maddocks, Chief Psychologist
Dit is de derde blog in een reeks van vier waarin ik de vier stadia van verandering en veerkracht (uit de PSI Thrive-cyclus) bespreek in relatie tot de COVID-19-pandemie en de lockdown. In de eerste blog besprak ik onze eerste overlevingsreactie op tegenspoed en de pandemie. In de tweede blog besprak ik hoe we ons aanpassen aan verandering en tegenspoed, en in deze blog bespreek ik de Herstelfase en hoe we kunnen opkrabbelen na tegenslagen in het leven.
In de herstelfase van het proces ervaren we vaak gevoelens van frustratie, verveling en woede. Als deze gevoelens worden aangewend, kunnen ze nuttig zijn omdat ze ons motiveren onze omstandigheden te veranderen. Ze kunnen ook enkele van onze verborgen sterke punten aan het licht brengen, zoals vastberadenheid, moed en vindingrijkheid. Allemaal eigenschappen die van vitaal belang zijn om de huidige situatie te boven te komen en terug te keren naar de situatie van vóór de crisis.
Alle gevoelens zijn nuttig en hebben een evolutionaire basis. Het gevoel van woede, bijvoorbeeld, komt voort uit een gevoel van onrechtvaardigheid en geeft ons de energie om een situatie recht te zetten en voor onszelf op te komen. De meeste sociale veranderingen en vooruitgang in de samenleving zouden niet hebben plaatsgevonden zonder dat dit gevoel aanwezig was. Willen wij de aanpassingsfase achter ons laten, dan moeten wij tot actie worden aangezet, naar verandering verlangen en een ander resultaat wensen. Zonder dit zouden wij gewoon de status quo aanvaarden en berusten in ons lot. De menselijke natuur zit echter niet zo in elkaar. Mensen zijn van nature geneigd tot vooruitgang. Wij worden snel rusteloos en geagiteerd, wat ons ertoe aanzet oplossingen voor onze problemen te zoeken en onze omstandigheden te verbeteren.
Het herstel van de pandemie zal vele facetten hebben, fysiek, emotioneel, intermenselijk en financieel, die allemaal een impact hebben op onze psychologische toestand. Sommigen voorspellen dat organisaties de pandemie te boven zullen komen, anderen zeggen dat het herstel jaren zal duren, met onvermijdelijke terugvallen. Hoe dan ook, de eisen aan de werknemers zullen immens zijn. Voor sommigen betekent het intensief werken om verloren terrein terug te winnen, anderen zullen te maken krijgen met ontslag en financiële problemen. De manier waarop we in de toekomst werken, kan drastisch veranderen na de pandemie. Thuiswerken, sociale afstand, beperkt reizen en verschillende vormen van communicatie kunnen de nieuwe norm worden. Om de meervoudige uitdagingen van de pandemie te boven te komen, zullen we nieuwe manieren van werken moeten omarmen met een positieve en proactieve houding. Hier volgen een paar suggesties om te helpen bij de herstelfase van de overgang.
- Actie ondernemen: Herstel zal nooit optreden als we dingen blijven uitstellen. Of dit nu naar de sportschool gaan is, een blog schrijven, of weer in de routine van het werk komen. Excuses in overvloed waarom we niet de veranderingen tot stand brengen die we wensen. “Het was niet het juiste moment”, “Ik moet me eerst geïnspireerd voelen”, “Ik zal er morgen aan beginnen”. Ja, soms is dit waar, en zal er een moment van verlichting zijn of zullen we het “Rocky” themalied in ons hoofd horen spelen, maar voor de meesten van ons komt motivatie meestal voort uit actie ondernemen, niet andersom. Fysiologisch en psychologisch moeten ons lichaam en onze hersenen in beweging komen, zodat we op volle toeren kunnen draaien. Velen van u zullen erkennen dat de eerste minuten van het sporten het moeilijkst zijn, of dat het typen van de eerste paar woorden het pijnlijkst is, of dat uit bed komen voor een nieuwe werkdag het lastigste deel van de dag is. Dat brengt me bij het volgende advies.
- Kleine stappen nemen: De eerste doelstelling kan de eerste stap in het proces zijn, zoals “uit bed komen”, “de telefoon opnemen”, “een afspraak maken”, of “uw hardloopkleding aantrekken”. Het doen van de eerste stap zal heel vaak leiden tot de tweede stap, mede omdat ons automatische procedurele brein het dan overneemt. Hoe vaker we iets doen, hoe automatischer en minder veeleisend het zal aanvoelen. Wist u dat er zo’n twintig stappen zijn om een kop thee te zetten? Het vullen van de ketel is slechts stap één. Voor velen van ons zal het herstel van de pandemie inhouden dat we terugkeren naar onze vaste routines, voor anderen dat we de dingen anders moeten doen dan voorheen.
- Visualiseren dat u iets doet: In mijn eerste blog noemde ik het belang van het gebruik van onze verbeelding om positieve gedachten en uitkomsten te creëren. Visualisatie is ongeveer hetzelfde, maar met een specifieker doel voor ogen. Sportmensen gebruiken visualisatie om zich voor te stellen dat ze hun kunst perfectioneren. Een woord van voorzichtigheid is echter op zijn plaats. Visualisatie is niet uzelf voorstellen als u over de eindstreep van een marathon komt of een groot applaus krijgt voor het maken van de beste presentatie ter wereld. Het is uzelf visualiseren terwijl u de activiteit doet – uzelf gracieus zien rennen of een presentatie geven met zelfvertrouwen. Als we onze ogen sluiten en onszelf visualiseren bij het doen van deze actie, vuren onze hersenen dezelfde neuronen af als wanneer we het echt doen, waardoor nieuwe neurale netwerken worden aangelegd en versterkt. Door mentale repetitie en oefening raken neurale netwerken verankerd en worden ze automatisch geactiveerd wanneer we onze eerste stap in het proces zetten (uw hardloopkleding aantrekken, de telefoon opnemen, op het podium gaan staan, enzovoort). In feite is onze verbeelding een realiteitsgenerator, die onze verwachtingen omzet in realiteit.
In mijn volgende en laatste blog zal ik de vierde fase in de Thrive-cyclus bespreken in relatie tot de pandemie. Hoe we kunnen gedijen, leren en groeien na verandering en tegenspoed.
